Tematy przedstawiane na tankach obejmują wydarzenia dotyczące najważniejszych postaci buddyzmu (najczęściej Buddy Śakyamuniego), historię ich życia czy wybrane aspekty doktryny buddyzmu tybetańskiego. Ogromna większość tanek malowana jest na płótnie bawełnianym. Zdarzają się tanki specjalne malowane na płótnie lnianym, jedwabiu, papierze lub, bardzo rzadko, skórze. Płótno naciąga się na drewnianym blejtramie przy pomocy sznurków. Bazą dla farb jest klej o konsystencji żelatyny wykonany z gotowanej skóry (w Nepalu będzie to skóra bawołów wodnych). Do gruntowania używa się mieszanki kleju skórnego i kaolinu (glinki używanej w garncarstwie), niekiedy z dodatkiem ochry. Grunt jest nakładany z obu stron płótna tamponem, pędzlem lub nożem. Po wyschnięciu warstwa gruntu musi być wypolerowana. Przy tej czynności wykorzystuje się płaskie otoczaki.
Na przygotowanym w ten sposób płótnie wyznacza się podstawowe przekątne pomagające osadzić i rozplanować rysunek. Nie używa się linijki i ołówka lecz nici, którą przeciąga się najpierw przez skórzany woreczek wypełniony sproszkowanym węglem i ochrą. Kolejny krok to szkic, zazwyczaj wykonywany grafitowym ołówkiem. Kontur bóstwa jest wpisywany w skomplikowany układ figur geometrycznych, tak by uzyskać możliwie bliskie ideału proporcje i rozmiary. W tankach najnowszych, szczególnie przeznaczonych na sprzedaż, a nie do celów religijnych, zarysy postaci transferuje się przy pomocy kalki. Kolejne etapy to nakładanie kolorów podstawowych i cieniowanie. Do malowania używa się dwóch typów farb: pigmentów mineralnych oraz pigmentów roślinnych mieszanych z klejem skórnym. Nawet przy tankach powstających dzisiaj unika się używania farb olejnych preferując wyżej wymienione naturalne barwniki.
Ostatnim etapem powstawania dzieła jest malowanie oczu głównego bóstwa.
Ostatnim etapem powstawania dzieła jest malowanie oczu głównego bóstwa.
