WYSOKOŚĆ
Główny wierzchołek liczy 8586 m n.p.m., Kangchenjunga Środkowa – 8496 m n.p.m., Kangchenjunga Południowa – 8490 m n.p.m., Kangchenjunga Zachodnia – 8433 m n.p.m.;
W 1848 roku Survey of India podało, że Kangchenjunga liczy 8579 m n.p.m. detronizując w ten sposób Dhaulagiri, uważaną do tej pory za najwyższą górę świata. Kangchenjunga utrzymała swą pozycję do roku 1852.
NAZWA
Kangchenjunga (Kanczendzonga, Peak IX)
Nazwa tłumaczona jest dosłownie z tybetańskiego jako „Pięć skarbnic wielkiego śniegu”. Nie jest pewne czym owe skarbnice mogą być – ludność lokalna mówi o pięciu wierzchołkach masywu, pięciu lodowcach, a także o pięciu tradycyjnych skarbach regionu – soli, srebrze i złocie, turkusach, świętych księgach oraz ziarnie. Wierzchołek góry jest uważany za święty. Pierwsi zdobywcy uszanowali wolę tutejszych mieszkańców i zatrzymali się kilka metrów przed szczytem.
Główny wierzchołek liczy 8586 m n.p.m., Kangchenjunga Środkowa – 8496 m n.p.m., Kangchenjunga Południowa – 8490 m n.p.m., Kangchenjunga Zachodnia – 8433 m n.p.m.;
W 1848 roku Survey of India podało, że Kangchenjunga liczy 8579 m n.p.m. detronizując w ten sposób Dhaulagiri, uważaną do tej pory za najwyższą górę świata. Kangchenjunga utrzymała swą pozycję do roku 1852.
NAZWA
Kangchenjunga (Kanczendzonga, Peak IX)
Nazwa tłumaczona jest dosłownie z tybetańskiego jako „Pięć skarbnic wielkiego śniegu”. Nie jest pewne czym owe skarbnice mogą być – ludność lokalna mówi o pięciu wierzchołkach masywu, pięciu lodowcach, a także o pięciu tradycyjnych skarbach regionu – soli, srebrze i złocie, turkusach, świętych księgach oraz ziarnie. Wierzchołek góry jest uważany za święty. Pierwsi zdobywcy uszanowali wolę tutejszych mieszkańców i zatrzymali się kilka metrów przed szczytem.
PIERWSZE WYPRAWY
1848 – rekonesans przeprowadzony przez brytyjskiego botanika Josepha D. Hookera – pierwsze szkice szczytu; Hooker wyszedł na wysokość 5800 m;
1852 – Great British Trigonometric Survey ogłsza, że Kangchenjunga nie jest – jak dotąd uważano – najwyższym, lecz trzecim pod względem wysokości szczytem na ziemi;
1883-1884 – Rinsing Namgyal obchodzi wokół masyw Kangchenjungi, osiąga przy tym wysokość 5800 m n.p.m.;
1899 – Douglas W. Freshfield i Vittorio Sella z towarzyszami obchodzą masyw dookoła, powstaje pierwsza mapa regionu;
1905 – grupa wspinaczy: Alister E. Crowley, Alexis A. Pache, Charles A. Reymond, R. de Roghi, dr Jacot-Guillarmod wraz z lokalnymi tragarzami osiąga wysokość ok. 6500 m n.p.m. Podczas zejścia ginie trzech tragarzy i A. Pache.
1929 – podczas próby wejścia na szczyt zaginął Amerykanin Edgar. F. Farmer;
1929 – wyprawa niemiecka – szef: Paul Bauer, osiągnięto 7400 m n.p.m.;
1930 – wyprawa międzynarodowa – szef: Gunter O. Dyhrenfurth (Szwajcaria), wejście na pobliski Jongsang Peak – 7483 m n.p.m., zrezygnowano z prób wyjścia na Kangchenjungę;
1931 – wyprawa niemiecka – szef: Paul Bauer, osiągnięto 7700 m n.p.m.;
1955 – wyprawa brytyjska, szef: Charles Evans, uczestnicy – George Band, Joe Brown, Norman Hardie, John Jackson, Tom McKinnon, Neil Mather, Tony Streather, John Clegg (lekarz), Dawa Tenzing i Szerpowie. Pierwsze wejście: 25 maja – Band i Brown, 26 maja – Hardie i Streather.
1983 – pierwsze wejście solowe – Pierre Beghin;
1986 styczeń – wyprawa polska – szef: Andrzej Machnik, uczestnicy: Piotr Bednarczyk, Andrzej Czok, Grzegorz Figiel, Artur Hajzer, Zdzisław Kiszela, Julian Kubowicz, Jerzy Kukuczka, Krzysztof Pankiewicz, Przemysław Piasecki, Bogusław Probulski, Zbigniew Terlikowski, Krzysztof Wielicki, Ludwik Wilczyński, Robert Janik (lekarz), Marc Pattern (USA), Jose L. Pauletto (Brazylia), Michael Skorupski (Wielka Brytania). Pierwsze wejście zimowe – Jerzy Kukuczka i Krzysztof Wielicki. Ginie Andrzej Czok.
1992 – na wysokości 8250 m n.p.m. zaginęła Wanda Rutkiewicz – najwybitniejsza himalaistka świata.
Pod względem wspinaczkowym Kangchenjunga jest górą trudną, po Annapurnie i Lhotse zanotowano tu najmniej wejść pośród ośmiotysięczników – do końca 2000 roku 162 wejścia, śmierć poniosło 39 wspinaczy.
1848 – rekonesans przeprowadzony przez brytyjskiego botanika Josepha D. Hookera – pierwsze szkice szczytu; Hooker wyszedł na wysokość 5800 m;
1852 – Great British Trigonometric Survey ogłsza, że Kangchenjunga nie jest – jak dotąd uważano – najwyższym, lecz trzecim pod względem wysokości szczytem na ziemi;
1883-1884 – Rinsing Namgyal obchodzi wokół masyw Kangchenjungi, osiąga przy tym wysokość 5800 m n.p.m.;
1899 – Douglas W. Freshfield i Vittorio Sella z towarzyszami obchodzą masyw dookoła, powstaje pierwsza mapa regionu;
1905 – grupa wspinaczy: Alister E. Crowley, Alexis A. Pache, Charles A. Reymond, R. de Roghi, dr Jacot-Guillarmod wraz z lokalnymi tragarzami osiąga wysokość ok. 6500 m n.p.m. Podczas zejścia ginie trzech tragarzy i A. Pache.
1929 – podczas próby wejścia na szczyt zaginął Amerykanin Edgar. F. Farmer;
1929 – wyprawa niemiecka – szef: Paul Bauer, osiągnięto 7400 m n.p.m.;
1930 – wyprawa międzynarodowa – szef: Gunter O. Dyhrenfurth (Szwajcaria), wejście na pobliski Jongsang Peak – 7483 m n.p.m., zrezygnowano z prób wyjścia na Kangchenjungę;
1931 – wyprawa niemiecka – szef: Paul Bauer, osiągnięto 7700 m n.p.m.;
1955 – wyprawa brytyjska, szef: Charles Evans, uczestnicy – George Band, Joe Brown, Norman Hardie, John Jackson, Tom McKinnon, Neil Mather, Tony Streather, John Clegg (lekarz), Dawa Tenzing i Szerpowie. Pierwsze wejście: 25 maja – Band i Brown, 26 maja – Hardie i Streather.
1983 – pierwsze wejście solowe – Pierre Beghin;
1986 styczeń – wyprawa polska – szef: Andrzej Machnik, uczestnicy: Piotr Bednarczyk, Andrzej Czok, Grzegorz Figiel, Artur Hajzer, Zdzisław Kiszela, Julian Kubowicz, Jerzy Kukuczka, Krzysztof Pankiewicz, Przemysław Piasecki, Bogusław Probulski, Zbigniew Terlikowski, Krzysztof Wielicki, Ludwik Wilczyński, Robert Janik (lekarz), Marc Pattern (USA), Jose L. Pauletto (Brazylia), Michael Skorupski (Wielka Brytania). Pierwsze wejście zimowe – Jerzy Kukuczka i Krzysztof Wielicki. Ginie Andrzej Czok.
1992 – na wysokości 8250 m n.p.m. zaginęła Wanda Rutkiewicz – najwybitniejsza himalaistka świata.
Pod względem wspinaczkowym Kangchenjunga jest górą trudną, po Annapurnie i Lhotse zanotowano tu najmniej wejść pośród ośmiotysięczników – do końca 2000 roku 162 wejścia, śmierć poniosło 39 wspinaczy.