Określenie „Tamang” pochodzi z języka tybetańskiego i jest złożeniem dwu wyrazów: ta – oznaczającego konia oraz mang – kupiec. Nie ma zgodności co do możliwego czasu migracji tej grupy etnicznej z Tybetu. Tamangowie zamieszkują rejony położone na północ od Kathmandu oraz okolice Dardżylingu. Preferują wyżej położone miejsca – zazwyczaj między 1500 a 2500 m n.p.m.
Wioski mają raczej skupioną zabudowę, ulice wyłożone są kamiennymi płytami. Domy – zazwyczaj dwukondygnacyjne – buduje się z ciosanego kamienia, dachy kryje drewnem. Część mieszkalna znajduje się na dolnej kondygnacji – tutaj mieści się kuchnia, pokój główny i sypialnia. Na piętrze przechowuje się ziarno i domowe sprzęty. Kiedy pogoda na to pozwala, Tamangowie wiodą codzienne życie na werandzie pierwszego piętra lub na zacienionym werandą ganku przed głównym wejściem. Pod względem pożywienia wioski są samowystarczalne – uprawia się pszenicę, jęczmień, ziemniaki, ryż i owies. Dobrze wiedzie się jednak tylko ludziom zamieszkującym tradycyjne terytoria Tamangów, Tamangowie rozsiani po kraju mają raczej opinię ludzi biednych – pracują jako pomocnicy, tragarze, niewykwalifikowani robotnicy. Rzemiosło bazuje na wyrobach z owczej wełny (tradycyjne kamizelki) i bambusa (np. kosze).
Pod względem wyznawanej religii Tamangowie są w większości buddystami tybetańskimi. Cała społeczność jest podzielona na klany zwane thar. Wszystkie klany są egzogamiczne. Poliandria jest zakazana. Najważniejszymi postaciami w społeczności Tamangów są uczestniczący we wszystkich ważnych ceremoniach lamowie, jhankri (inaczej zwani bompo) – tradycyjni uzdrowiciele i pośrednicy w kontakcie z siłami wyższymi wywodzący się zawsze z danego klanu oraz mulmi – koordynatorzy życia społecznego a zarazem wraz ze starszymi mieszkańcami wiosek – sędziowie w lokalnych sporach. W roku 1991 jako Tamangowie określiło się prawie półtora miliona osób.
Wioski mają raczej skupioną zabudowę, ulice wyłożone są kamiennymi płytami. Domy – zazwyczaj dwukondygnacyjne – buduje się z ciosanego kamienia, dachy kryje drewnem. Część mieszkalna znajduje się na dolnej kondygnacji – tutaj mieści się kuchnia, pokój główny i sypialnia. Na piętrze przechowuje się ziarno i domowe sprzęty. Kiedy pogoda na to pozwala, Tamangowie wiodą codzienne życie na werandzie pierwszego piętra lub na zacienionym werandą ganku przed głównym wejściem. Pod względem pożywienia wioski są samowystarczalne – uprawia się pszenicę, jęczmień, ziemniaki, ryż i owies. Dobrze wiedzie się jednak tylko ludziom zamieszkującym tradycyjne terytoria Tamangów, Tamangowie rozsiani po kraju mają raczej opinię ludzi biednych – pracują jako pomocnicy, tragarze, niewykwalifikowani robotnicy. Rzemiosło bazuje na wyrobach z owczej wełny (tradycyjne kamizelki) i bambusa (np. kosze).
Pod względem wyznawanej religii Tamangowie są w większości buddystami tybetańskimi. Cała społeczność jest podzielona na klany zwane thar. Wszystkie klany są egzogamiczne. Poliandria jest zakazana. Najważniejszymi postaciami w społeczności Tamangów są uczestniczący we wszystkich ważnych ceremoniach lamowie, jhankri (inaczej zwani bompo) – tradycyjni uzdrowiciele i pośrednicy w kontakcie z siłami wyższymi wywodzący się zawsze z danego klanu oraz mulmi – koordynatorzy życia społecznego a zarazem wraz ze starszymi mieszkańcami wiosek – sędziowie w lokalnych sporach. W roku 1991 jako Tamangowie określiło się prawie półtora miliona osób.