Kompleks klasztorny składa się zazwyczaj z centralnej sali modlitw, miejsca do medytacji, pomieszczeń mieszkalnych dla mnichów, kuchni, magazynu żywności i pomieszczenia do kąpieli. W zależności od regionu drewniany szkielet budowli wypełniany jest kamieniem, glinianą cegłą lub mieszaniną ziemi i gliny lub ziemi i kamieni. Framugi okien i drzwi wejściowych, same drzwi, wykonane z drewna, niekiedy okute metalem, są często pięknie rzeźbione. Ściany zabudowań z zewnątrz są bielone, stolarka zaś malowana jaskrawymi pełnymi barwami. W bogatszych klasztorach dachy bywają pozłacane.
Wejście do głównej sali modlitw prowadzi często z zamkniętego dziedzińca lub otwartego przedsionka. Ściany pokrywają tu malowidła nawiązujące do cech charakterystycznych szkoły buddyjskiej, do której dany klasztor należy.
Wzdłuż ścian głównych sal modlitw buduje się biblioteczki na sakralne księgi. Można jeszcze gdzieniegdzie zobaczyć na własne oczy tomy powstałe ponad przed tysiącem lat. Księgi mają drewniane rzeźbione okładki, poszczególne kartki, niezwiązane w żaden sposób ze sobą, zawinięte są w płótno. Teksty odbijane są na kartach przy użyciu drewnianych pieczęci.
Ściana naprzeciwko wejścia to obszar dla posągów Buddy Śakyamuniego, ew. założycieli danej szkoły buddyjskiej lub innych ważnych postaci buddyzmu.
Przy wyborze miejsca, w którym ma powstać klasztor, wyborze czasu rozpoczęcia budowy itd. decydująca rola przypada buddyjskiemu astrologowi. Miejsce takie musi być możliwie „czyste”, wolne od złych wydarzeń z przeszłości, powinno posiadać dostęp do wody pitnej. Budynki klasztoru wznoszone są najczęściej fizycznie przez lokalnych mieszkańców, a całe przedsięwzięcie jest okazją dla wszystkich na „poprawienie karmy” w atmosferze święta lokalnej społeczności. Klasztory zazwyczaj zakłada się wysoko na stokach gór, nierzadko w miejscach bardzo trudno dostępnych. Stosunkowo niewiele jest klasztorów położonych niżej w dolinach rzek. Dzisiaj w bogatszych wsiach czy miasteczkach lokalna finansowa elita często wynajmuje budowniczych spoza danego terenu. Powszechnym zjawiskiem wśród bogatych Szerpów z Khumbu jest podkreślanie przynależnosci do tradycji lamajskiej i bardzo znaczące finansowe wspieranie klasztorów.
Wzdłuż ścian głównych sal modlitw buduje się biblioteczki na sakralne księgi. Można jeszcze gdzieniegdzie zobaczyć na własne oczy tomy powstałe ponad przed tysiącem lat. Księgi mają drewniane rzeźbione okładki, poszczególne kartki, niezwiązane w żaden sposób ze sobą, zawinięte są w płótno. Teksty odbijane są na kartach przy użyciu drewnianych pieczęci.
Ściana naprzeciwko wejścia to obszar dla posągów Buddy Śakyamuniego, ew. założycieli danej szkoły buddyjskiej lub innych ważnych postaci buddyzmu.
Przy wyborze miejsca, w którym ma powstać klasztor, wyborze czasu rozpoczęcia budowy itd. decydująca rola przypada buddyjskiemu astrologowi. Miejsce takie musi być możliwie „czyste”, wolne od złych wydarzeń z przeszłości, powinno posiadać dostęp do wody pitnej. Budynki klasztoru wznoszone są najczęściej fizycznie przez lokalnych mieszkańców, a całe przedsięwzięcie jest okazją dla wszystkich na „poprawienie karmy” w atmosferze święta lokalnej społeczności. Klasztory zazwyczaj zakłada się wysoko na stokach gór, nierzadko w miejscach bardzo trudno dostępnych. Stosunkowo niewiele jest klasztorów położonych niżej w dolinach rzek. Dzisiaj w bogatszych wsiach czy miasteczkach lokalna finansowa elita często wynajmuje budowniczych spoza danego terenu. Powszechnym zjawiskiem wśród bogatych Szerpów z Khumbu jest podkreślanie przynależnosci do tradycji lamajskiej i bardzo znaczące finansowe wspieranie klasztorów.
Figury obecne w klasztornych salach, malowidła, tanki, mandale i inne symboliczne przedstawienia buddyjskich idei, co charakterystyczne dla buddyzmu, każdemu człowiekowi w zależności od jego indywidualnego rozwoju służą w odpowiedni dla niego samego sposób. Dla zaawansowanych na buddyjskiej drodze do wyzwolenia mnichów są obrazami idei, bardziej tematami do medytacji, dla zwyczajnych mieszkańców himalajskich wsi natomiast rodzajem „biblia pauperum” a buddyjscy „święci” stają się adresatami modlitw i próśb.
Na terenie Bhutanu, obok powyżej opisanej formy architektonicznej, rozwinęła się charakterystyczna forma buddyjskiego klasztoru-fortu, zwana dzong. Takie założenie charakteryzuje się centralnie umiejscowioną wieżą otoczoną murami. Główne pomieszczenia modlitewne znajdują się wewnątrz wieży, zaś pomieszczenia mieszkalne przy murach.
Na terenie Bhutanu, obok powyżej opisanej formy architektonicznej, rozwinęła się charakterystyczna forma buddyjskiego klasztoru-fortu, zwana dzong. Takie założenie charakteryzuje się centralnie umiejscowioną wieżą otoczoną murami. Główne pomieszczenia modlitewne znajdują się wewnątrz wieży, zaś pomieszczenia mieszkalne przy murach.
