Thakalowie pochodzą z rejonu leżącego nad Thak Khola jak nazywa się dolinę górnej Kali Gandaki. Obszar położony w obniżeniu między dwoma ośmiotysięcznikami – Annapurną i Dhaulagiri. Administracyjnie Thak Khola należy do dystryktu Mustang. Tradycyjną stolicą regionu była miejscowość Tukuche. Pod względem przyrodniczym i kulturowym ziemie te stanowią swoisty pomost pomiędzy subtropikiem i tradycją hinduistyczną na południu a ubogą wysokogórską roślinnością i kulturą tybetańską na północy. Język thakali należy do rodziny tybeto-birmańskiej, jest blisko spokrewniony z językiem Magarów. Nawiasem mówiąc związki między Magarami i Thakali sięgają głębiej, od lat wędrując po Himalajach wraz z magarskimi przyjaciółmi zauważyłem, że w wioskach Thakalów czują się jak u siebie, jak nigdzie indziej chętnie spędzają czas w lokalnych domostwach i bhatti – gospodach-hotelikach.
Thakalowie mają typowe mongolskie rysy – okrągłe pełne twarze, płaskie nosy, wyrazne kości policzkowe oraz wąskie, skośne oczy i żółtawą pigmentację skóry. Należą do bogatszych grup etnicznych Nepalu, w dużym stopniu dzięki monopolowi, który przyznano im przed wiekami na handel solą z Tybetu. Po chińskiej inwazji na Tybet handel zanikł a część Thakalów przeniosła się w inne rejony kraju z powodzeniem przystosowując się do nowego środowiska. Rejon Thak Khola rzadko nawiedzają deszcze, możliwe jest zatem wykorzystanie dachów domów do przechowywania drewna na zimę i suszenia kukurydzy, moreli i jabłek. Budynki wznoszone są z kamienia, często bielone, niektóre zdobią pięknie rzeźbione okna. Domy chętnie stawia się przy głównej uliczce, często bardzo wąskiej i wyłożonej kamiennymi płytami. W spisie powszechnym roku 1991 jako Thakali określiło się niespełna 14000 osób.
Thakalowie mają typowe mongolskie rysy – okrągłe pełne twarze, płaskie nosy, wyrazne kości policzkowe oraz wąskie, skośne oczy i żółtawą pigmentację skóry. Należą do bogatszych grup etnicznych Nepalu, w dużym stopniu dzięki monopolowi, który przyznano im przed wiekami na handel solą z Tybetu. Po chińskiej inwazji na Tybet handel zanikł a część Thakalów przeniosła się w inne rejony kraju z powodzeniem przystosowując się do nowego środowiska. Rejon Thak Khola rzadko nawiedzają deszcze, możliwe jest zatem wykorzystanie dachów domów do przechowywania drewna na zimę i suszenia kukurydzy, moreli i jabłek. Budynki wznoszone są z kamienia, często bielone, niektóre zdobią pięknie rzeźbione okna. Domy chętnie stawia się przy głównej uliczce, często bardzo wąskiej i wyłożonej kamiennymi płytami. W spisie powszechnym roku 1991 jako Thakali określiło się niespełna 14000 osób.